یک شبی مجنون نمازش راشکست
بی وضو درکوچه لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او
گفت یارب از چه خوارم کرده ای
برصلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای
نشتر عشق به جانم میزنی
دردم از لیلاست آنم میزنی
خسته ام زین عشق دلخونم مکن
من که مجنون تو مجنونم نکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو/ این لیلا تو. . . . من نیستم
گفت ای دیوانه لیلایت من
درگ پیدا و پنهانت من
سالها باجور لیلا ساختی
من کنارت بودم نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم
کردمت آوره صحرا نشد
گفتم عاقل میشوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یاربت
غیرلیلا بر نیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی ...
دیدم امشب با منی گفتم بلی ...
مطمئن بودم به من سر میزنی
در حریم خانه ام در میزنی
حال این لیلا که خارت کرده بود
درس عشقی بی قرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته راهت کنم
مرتضی عبداللهی
